Şimdilerde öznesi olmayan devrik bir cümleyim

Şimdilerde öznesi olmayan devrik bir cümleyim

Bulutsuz bir havada yere düşen yağmur damlası gibiyim
düşüyorum

Uzak bir denizim kıyılarına serilen
safralar karışıyor beraklığıma

Martı çığlıklarında

Ve sokuluyorum senin sahillerinde iyice

Çok uzaklardayım senden
seni Yüreğimin içine hapsedip tüm kapıları sıkı sıkıya kapatmışken

 Bilmiyorum  belki bu yğzden senden bu kadar uzaktayım
Belki de  kapıları açıp özgür kılmak gerekirdi seni
yüreğimin  Karanlığına alışmanı beklemeden
Yüreğimin yanan yanlarını yakmak gerekiryordu
içimdeki kızıldenizi

Bakışlarındaki MUSA teslimiyeti ile yarım

Ruhumu parcalayan köpekbalılarını boğmak için 

Yüreğinin kıyısındayım 
düşeyüm diye yüreğine damla damla

Gözlerinin yarılarından
Hangi  fırtına dindirebilir ki içimdeki NUH ‘U
hangi çöl kandırır ki içimdeki KAYS’ı
Hangi çınar dallarının kırıldığı yerden inlemez?
hangi sonbahar yaprakalrımı dökmez ömrümün bir bir

Ruhumn fırtınalarından arta kalan

Dümeni kırık  yelkenleri yırtık  bir gemi .
Sargılar sarabilir mi yaralarınızı,
 güverteden gördüğüm kara yüreğin değilse

Söyle nereye sığınır  içimdeki NUH

Yüreğinde gayri