âb -ı âbistenler yeşerdi âb -ı âteşînden

âb -ı âbistenler yeşerdi  âb -ı âteşînden 

Bütün hayalllerim rüzgarlarda savrulup giiti
tüm umutlarım terk ettiler birer birer

 batan bir gemiden kaçan fareler gibi beni
bir tek özlemin kaldı beni terk etmeyen

Batan  bir gemiden en son ayrılan kaptan misali
bi nefeste içime çektim seni

Efkar dağıyormuşcasına demli bir çayın buğusunda

Yudum yudum içtim seni

Ben de ki bu şey  aşk mı

Sevmek mi akıllar gibi ( deli bir adamın akıllalar gibi sevmesi zor zanaat)

Bilmiyorum

Bildiğim bir şey var

Ne kadar uzaksan benden  okadar çok özlüyorum

Ve özlediğim kadar seviyorum seni

uykular ağlıyor gözlerime  gecenin içine doğru

çekiliyor yüreğim , yüreğinin menziline

ve sema ediyorum hiç durmadan aşkının yörüngesinde

özlemin di beni hayata bağlayan

aşkındı hayatımı değerli kılan

gözlerindir içimdeki fırtanalı denizlieri dindiren

nefesindedir fani bedenimi kül eden

dudaklarının dokunuşlarıdır  küllerimde güller açtıran

zamanın kumları buğulanıyor

sabah şebnmleri ruhumun amaklarına düşerken

âb -ı âbistenler yeşerdi  âb -ı âteşînden
dudaklarından içitiğim âb -ı harâbât

âb -ı kevser  olurdu atıldığım  ama âbâr larda

Gökyüzüne uzanıyorum  kör karanlıklarımda

Tebesümünü çalmış aydan

Bir tutam alıp sürmek için

gül yüreğinin gülüşleridir
göç eden  umutlarımı yurduna döndüren
nilgün nevâzişler  eylerim yeniden
mavi denizlerimin ıslak tenlerine

özleminde nalanlar zerk olan yüreğimin

nazargâh olsun yüreğimin yüreğindeki yansılamları

Gözlerimin  zulmetefzâları öptüğü anlarda

zîrüzeber oluyorum düşlerime her düştüğünde

uykusuzluğumun en zirek anlarında

bendlerle zencîrbend edilmiş bir  ırmak gibi susuyorum

Nihayi vakfegâhım olsun diye

senin beni bekleyen ağuşun